ناصر عبداللهی

ناصر عبداللهی (زاده ۱۰ دی ۱۳۴۹ – درگذشت ۲۹ آذر ۱۳۸۵ در بندرعباس) خواننده، آهنگساز، تنظیم کننده، نوازنده و ترانه‌سرای ایرانی بود که در آغاز با ترانهٔ «ناصریا» به شهرت رسید.

زندگی‌نامه ناصر عبداللهی

ناصر عبداللهی در تاریخ ۱۰ دی ۱۳۴۹ در محله سیدکامل شهر بندرعباس زاده شد. پدرش عبدالرحمن عبداللهی کارگر بازنشسته بود و مادرش مهرنگار بندری نیایی خانه‌دار است. از ۱۳ سالگی به موسیقی علاقه‌مند شد. فعالیت‌های هنری خود را از سال‌های نوجوانی در صدا و سیما و حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی استان هرمزگان آغاز کرد.

وی کار حرفه‌ای را به‌طور جدی از سال ۱۳۷۴ خورشیدی آغاز کرد. در سال ۱۳۷۵ همراه با همسرش به تهران آمد. محمدعلی بهمنی وی را به انتشارات دارینوش معرفی کرد. پس از آن آلبوم های «عشق است» و «دوستت دارم» ناصر را این انتشارات ضبط و منتشر کرد. ناصر با انتشارات فوق دچار اختلافاتی شد. پس از آن آلبوم های «بوی شرجی» توسط انتشارات شمیم جنوب، هوای حوا و ماندگار توسط انتشارات آوای نکیسا و پس از مرگ او، آلبوم رخصت توسط انتشارات آوای مهر میهن به بازار روانه شد.

مشکل تکلم تا خوانندگی

وقتی خیلی کوچک بودم به خاطر اتفاقی که جلوی چشمان من افتاد قدرت تکلم خود را از دست دادم و تا دوران راهنمایی نمی توانستم حرف بزنم.

حتی در ادا کردن کلمات نیز مشکل داشتم تا اینکه بالاخره دکتری در شیراز گفت که تنها راهی که می توانم از آن نجات پیدا کنم خوانندگی است.

برای همین خانواده ام با خریدن یک ملودیکا من را به دنیای موسیقی هل دادند.

موسیقی از ۱۳ سالگی

از سال ۱۳۶۲ وقتی ۱۳ ساله بود با نواختن پیانو و خواندن آواز وارد صدا و سیما و حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی استان هرمزگان شد و همانجا رشد کرد.

زندگی خصوصی

او چهار برادر و یک خواهر دارد. ناصر در هیجده سالگی با «فهیمه غفوری» اهل بندرعباس که سه سال از خودش بزرگ‌تر است ازدواج کرد. حاصل آن سه فرزند (دو پسر و یک دختر) به نام‌های نوید، نازنین و نامی است. نینا فرزند چهارم ناصر حاصل ازدواج او با فاطمه فهیمی است. فرزند دختر او، نازنین الان نوازنده و خواننده سبک پاپ است. او با بازخوانی چند ترانه از پدرش شهرت پیدا کرده‌است.

بررسی آثار

بیشتر اشعار ترانه‌های آغازین او از سروده‌های محمدعلی بهمنی بود. در کار موسیقی به گفتهٔ خود وی تحت‌تأثیر سبک موسیقی ابراهیم منصفی بود، طوری‌که در سال‌های آغازین کار هنری ترانه‌های منصفی را بازخوانی می‌کرد.

ترانه‌های مورد انتخاب وی در آلبوم هایش بیشتر دارای مفاهیم اجتماعی و حماسی (مانند ترانه‌های «یادم باشد»، «کودکان خیابانی»، «سربلند» و «شیوهٔ ما»)، مذهبی (مانند ترانه‌های «مهر علی و زهرا»، «احمد ثانی»، «یا فاطمه» و «مهر دلبر») و عاشقانه (مانند ترانه‌های «تو ای عشق»، «ماه من»، «بهت نگفتم» و «راز») بودند.

از این موارد می‌توان به نمونه‌های زیر اشاره نمود:

اجتماعی: ترانهٔ «یادم باشد» (از آلبوم «دوستت دارم»، شعر از مجتبی کاظمی، دکلمه از پرویز پرستویی)

حماسی: ترانهٔ «شیوهٔ ما» (از آلبوم «عشق است»، شعر از محمدعلی بهمنی)

مذهبی: ترانهٔ «مهر دلبر» (از آلبوم «هوای حوا»، شعر از حکیم سنایی)

عاشقانه: ترانهٔ «راز» (از آلبوم «ماندگار»، شعر از نیلوفر لاری پور)

ناصریا

پس از ارائه ترانه ناصریا منتقدان عبداللهی گفتند که این کاری اسپانیایی است و از نغمه‌های جیپسی کینگز برگرفته شده‌است. اما وی معتقد بود که چنین نیست و این کار وزن و آهنگ عربی دارد، آهنگی که بارها با سازهای دیگری نظیر عود (ساز)، دهل، و دف نواخته شده‌بود. اما با گیتار خیر، و عبداللهی این کار را انجام داد.

نغمهٔ ترانهٔ ناصریا سال ۱۳۷۶ ساخته شد. شعر این آهنگ به گویش بندری است و به گفته عبداللهی هدف از ساخت آن اعتراض بر ضد ستم در جهان و نیز همدردی با ستمدیدگان جهان بوده‌است. بر اساس متن شعر ناصریا اگر کسی قصد یاری ستم دیده‌ای را داشته‌باشد پس از تحمل سختی بسیار و دشواری‌های این راه، در پایان پیروز خواهد شد.

درگذشت

در تاریخ ۳ آذر ۱۳۸۵ خورشیدی ناصر عبداللهی به دلایل نامشخصی بی‌هوش شد. وی آن زمان در بندرعباس بود و سپس وی را برای درمان تخصصی به تهران منتقل کردند. عبداللهی پس از آنکه ۲۶ روز را در کما سپری کرد سرانجام در روز ۲۹ آذر و در ۳۵ سالگی در بیمارستان هاشمی‌نژاد تهران درگذشت. پیکر وی به زادگاهش در بندرعباس منتقل شد و در قطعه مفاخر آرامستان (بهشت زهرا) قدیم واقع در کیلومتر ۷ جاده بندرعباس به میناب به خاک سپرده شد.

آلبوم‌ها

حکم طاعت
گَنوغ (گنوغ به گویش بندرعباسی یعنی: دیوانه)
شاهد ناصر
محمد جان
در پی خدا
صبوح القدوس
عیدانه
عشق است (به همراه پرویز پرستویی و محمد علی بهمنی) ۱۳۷۸
دوستت دارم (به همراه پرویز پرستویی) ۱۳۷۹
بوی شرجی ۱۳۸۱
هوای حوا ۱۳۸۲
ماندگار ۱۳۸۵
رخصت ۱۳۹۰
حکم طاعت